Obren la porta
el buit em colpeja el rostre
amb els seus dits llargs i de vidre
i com si fos de fang
m'escolpeix una nova màscara
trenco vidres miralls i mirades
que reflexin la meva imatge
no vull saber qui soc
tinc por
tinc por de no reconeixe'm
Obren la porta
la foscor se m'emporta
i jo em deixo anar
ja no tinc por, soc dins
soc part ,soc tot
soc tu
soc un vedell que porten a matar
soc un porc que porten a matar
soc una dona que porten a matar
soc un home que porten a matar
soc tu
No hay comentarios:
Publicar un comentario